poniedziałek, 26 grudnia 2011
niedziela, 25 grudnia 2011
poniedziałek, 19 grudnia 2011
poniedziałek, 12 grudnia 2011
wtorek, 6 grudnia 2011
Ciąg dalszy i film
Oto ciąg dalszy:
I film:
http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35771,10755385,Nie_chca_kopalni__demonstrowali_w_Jeleniej_Gorze.html
I film:
http://www.youtube.com/watch?v=GwbtrQmDY48
poniedziałek, 5 grudnia 2011
Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska - z upoważnienia prezesa Rady Ministrów - na zapytanie nr 5670 w sprawie złóż rudy uranowej w okolicy miejscowości Rajsk w woj. podlaskim (styczeń 2010)
Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska - z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie nr 5670
w sprawie złóż rudy uranowej w okolicy miejscowości Rajsk w woj. podlaskim
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka, przekazane przy piśmie z dnia 5 stycznia 2010 r., znak: SPS-024-5670/10, w sprawie złóż rudy uranowej w okolicy miejscowości Rajsk w woj. podlaskim, poniżej przedstawiam informację w tym zakresie.
Wykonane w latach 1967-1976 prace geologiczno-poszukiwawcze doprowadziły do odkrycia i udokumentowania złoża uranu ˝Rajsk˝. Z uzyskanych danych wynika, że zmineralizowane łupki występują na głębokości od 400 do 800 m poniżej powierzchni terenu. Średnia zawartość uranu w łupkach wynosi 70g/t. Udokumentowane zasoby uranu (bilansowe i pozabilansowe) wynoszą 5320 t, natomiast zasoby prognostyczne - 88 859 t. W złożu ˝Rajsk˝ podwyższonym koncentracjom uranu towarzyszą koncentracje wanadu i molibdenu.
Uboga mineralizacja (bardzo niska zawartość uranu), a także znacząca głębokość występowania poziomu zmineralizowanego przeczą informacjom o rzekomych potężnych złożach uranu w okolicy miejscowości Rajsk. Charakter tej mineralizacji wyklucza także podjęcie eksploatacji w dającej się przewidzieć perspektywie czasowej, z uwagi na to, że byłaby ona ekonomicznie nieopłacalna. Pragnę podkreślić, że działalność polegająca na wydobywaniu kopalin ze złóż jest prowadzona w Polsce na podstawie koncesji udzielanej na wniosek zainteresowanego przedsiębiorcy. W przypadku złóż uranu organem koncesyjnym jest minister środowiska. Do tej pory żaden z przedsiębiorców nie wykazał zainteresowania podjęciem eksploatacji uranu ze złóż krajowych.
Odpowiadając na pytanie dotyczące metody stosowanej do ewentualnej eksploatacji złoża uranu w Rajsku, uważam, że ze względu na łupkowy charakter okruszcowania mogłaby to być podziemna metoda wydobywania z przeróbką rudy na powierzchni terenu, a zatem w sposób analogiczny do eksploatacji złóż rudy miedzi na monoklinie przedsudeckiej.
W odniesieniu do pytania o przewidywane skutki ekologiczne dla części woj. podlaskiego w związku z ewentualnym rozpoczęciem eksploatacji uranu pragnę zauważyć, że odpowiedź może mieć jedynie charakter teoretyczny, tym bardziej że nie prowadzono analiz oddziaływania na środowisko potencjalnej eksploatacji i przeróbki rud uranu w tym rejonie, ze względu na to, że eksploatacja ˝Rajska˝ nigdy nie była rozważana. Ze względu na możliwe podobieństwo w zakresie eksploatacji i przeróbki do wspomnianych wcześniej rud miedzi największą uciążliwością byłyby składowiska odpadów poflotacyjnych. Z uwagi na to, że zawartości potencjalnie odzyskiwanych metali stanowiłyby ułamek procenta, można stwierdzić, że praktycznie 100% wydobytych skał stanowiłby odpad po przeróbce rud. Możliwe jest, że odzysk uranu i innych metali, wskutek postępu technologicznego i potencjalnego zastosowania metody biologicznego ługowania, odbywałby się w tzw. reaktorach biologicznych. Koncentrat uranu, tzw. yellow cake, jest poddawany procesowi wzbogacania w specjalistycznych zakładach, których jest zaledwie kilka na świecie. W tej sytuacji dalsza przeróbka odbywałaby się poza granicami Polski.
Przedstawione informacje dotyczą - zgodnie z oczekiwaniem zawartym w zapytaniu - złoża ˝Rajsk˝. Pragnę dodatkowo wyjaśnić, że nie jest to jedyny obszar w Polsce, gdzie w wyniku prowadzonych w przeszłości badań geologicznych stwierdzono przejawy mineralizacji uranowej. Takich rejonów jak okolice Rajska jest w Polsce więcej: Sudety, Lubińsko-Głogowski Okręg Miedziowy, Pomorze, Góry Świętokrzyskie, Górny Śląsk. Stopień nasilenia mineralizacji w poszczególnych rejonach jest zróżnicowany. Najbardziej perspektywicznym obszarem jest rejon Mierzei Wiślanej, gdzie planuje się, w ramach realizacji Polityki Energetycznej Polski do 2030 r, przeprowadzenie szczegółowych prac geologicznych w celu lepszego rozpoznania geologicznego i zebrania informacji dotyczących parametrów, granic występowania złoża uranu i jego zasobów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 25 stycznia 2010 r.
(http://orka2.sejm.gov.pl/IZ6.nsf/main/26434FE9)
Artykuł oficjalny, ale zawiera kilka interesujących stwierdzeń - zalecana krytyczna lektura
Zasoby i wydobycie uranu w Polsce i na świecie
Powołując się stronę internetową www.atom.edu.pl należy podkreslić, że obecnie w naszym kraju nie pracuje żadna kopalnia uranu. Jednak posiadamy pewne zasoby, których ewentualne wydobycie wraz ze wzrostem ceny tego surowca na światowym rynku mogłoby być opłacalne. Według Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (dane z 2003 r.) zasoby czystej rudy uranowej w Polsce występują w okolicach miejscowości:
| Miejscowość | Zasoby (w tonach) | Zawartość % uranu w rudzie |
| Grzmiąca (woj. dolnośląskie) | 1000-2500 | 0,05-0,10 |
| Kowary (woj. dolnośląskie, powiat jeleniogórski) | 500-1000 | 0,20-0,50 |
| Krynica Morska (woj. pomorskie, powiat nowodworski) | 2500-5000 | 0,05-0,10 |
| Okrzeszyn (woj. dolnośląskie, powiat kamiennogórski) | 1000-2500 | 0,05-0,10 |
| Radoniów (woj. dolnośląskie, powiat lwówecki) | 500-1000 | 0,20-0,50 |
| Rajsk (woj. podlaskie, powiat bielski) | 5000-10000 | 0,03-0,05 |
| Wambierzyce (woj. dolnośląskie, powiat kłodzki) | 1000-2500 | 0,03-0,05 |
Złoża rudy uranowej w Polsce zawierają od 250 do 1100 ppm [1 ppm = 1 część na milion = 1 gram na tonę] uranu, podczas gdy bardzo dochodowe kopalnie wykorzystują rudę o zawartości 300 ppm (np. Rossing w Namibii), a nawet 126 ppm (Trekkopje w Namibii).
Złoża uranu eksploatowane w latach 50-tych zawierały typowo około 2000 ppm
Wg przedstawionego w październiku 2008 referatu szwajcarskiego prof. Prassera, w skali całej Polski łączne zasoby rozpoznane i prawdopodobne to około 100 000 ton uranu naturalnego, a więc dość dla każdego przewidywalnego programu nuklearnego w naszym kraju.
Wg przedstawionego w październiku 2008 referatu szwajcarskiego prof. Prassera, w skali całej Polski łączne zasoby rozpoznane i prawdopodobne to około 100 000 ton uranu naturalnego, a więc dość dla każdego przewidywalnego programu nuklearnego w naszym kraju.
Łącznie zasoby zidentyfikowane wynoszą:
∑ = 7270 t U co wystarczy na ponad 45 lat pracy reaktorów LWR o mocy 1000 MWe,
a zasoby prognozowane to:
∑ ≈ 100 000 t U co wystarczy na ponad 625 lat pracy reaktorów LWR o mocy 1000 MWe.
a zasoby prognozowane to:
∑ ≈ 100 000 t U co wystarczy na ponad 625 lat pracy reaktorów LWR o mocy 1000 MWe.
Według Wikipedii (www.pl.wikipedia.org) niezbyt wydajne złoża uranu występują w Polsce w Rudawach Janowickich (Miedzianka, Kowary), w okolicach Masywu Śnieżnika (Kletno) oraz wGórach Świętokrzyskich, były one eksploatowane do lat 50. XX wieku. W latach 60. XX w. złoża uranu odkryto w okolicach wsi Rajsk opodal Bielska Podlaskiego.
Jak wskazuje strona www.atom.edu.pl w chwili obecnej wydobycie tego uranu byłoby nieopłacalne, bo tańszy uran możemy kupić z wielu krajów, np. z Australii, Kanady czy Namibii, ale w dyskusji aspektów strategicznych warto zdawać sobie sprawę, że Polska może mieć własny uran.
Wielkość składowej uranowej w cenie elektryczności z EJ jest mała, około 0,15 centa/kWh, a więc 0,5 grosza/kWh, przy koszcie wytwarzania energii elektrycznej ok. 15 gr/kWh. Nawet podwojenie czy potrojenie kosztu uranu nie spowoduje więc zauważalnego wzrostu ceny energii elektrycznej pochodzenia nuklearnego.
Zasoby rudy uranowej w Polsce (zasoby prognozowane są na głębokości większej niż 1000 m) wg OECD NEA Red Book, 2008.
Region | Zasoby zidentyfikowne | Zasoby prognozowane | Zawartość uranu w rudzie |
5320 | 88 850 | 250 | |
Okrzeszyn (woj. dolnośląskie, powiat kamiennogórski) | 940 | ? | 500-1100 |
Grzmiąca (woj. dolnośląskie) | 790 | ? | 500 |
Wambierzyce (woj. dolnośląskie, powiat kłodzki) | 220 | 2 000 | 236 |
Rejon przybałtycki | ? | 10 000 | ? |
Razem | 7270 t ⇒ > 45 lat pracy EJ 1000 MW | 100 000 t ⇒ > 625 lat pracy EJ 1000 MW | |
Nasze złoża należą wprawdzie do ubogich, ale niektóre z nich (Wambierzyce, Grzmiąca, Okrzeszyn) mają szczególną zaletę. Są to złoża pokładowe o w miarę jednolitym charakterze, co umożliwia ich w miarę regularną eksploatację przez dziesiątki lat.
Ponadto uran można uzyskiwać jako produkt uboczny przy wydobyciu innych minerałów. Jedna z największych na świecie kopalń uranu, Olympic Dam w Australii, jest przede wszystkim kopalnią miedzi. Uran jest domieszką do złóż miedzi o zawartości 0,02% w rudzie, to jest 200 ppm (wydobywa się tam również złoto i srebro).
W Polsce także możliwy jest odzysk uranu występującego jako domieszka do pokładów miedzi w rejonie Lubin-Sieroszowice. Zawartość uranu w rudzie wynosi tam ~ 60 ppm, przy zawartości miedzi 2%. Całkowite zasoby rudy to 2400 mln ton, miedzi 48 mln ton, a uranu 144 000 ton. Stanowi to ekwiwalent ~ 900 GWe-lat, które można uzyskać z tych zasobów w elektrowniach jądrowych, przy wkładzie energii mniejszym niż 5% energii uzyskiwanej w tych elektrowniach. Dodatkową zaletą byłaby redukcja radioaktywności w odpadach z oczyszczania miedzi.
Obecnie roczna produkcja w zagłębiu Lubin Sieroszowice wynosi ~ 569 000 ton Cu, a ilość uranu zrzucana na hałdy to ~ 1 700 t/a. Stanowi to rocznie ekwiwalent paliwa dla 10 elektrowni jądrowych, o łącznej mocy 10 000 MWe.
Złożami w okolicach Kowar interesuje się australijska firma Wildhorse Energy specjalizująca się w poszukiwaniach i wydobyciu uranu.
Należy jeszcze wspomnieć o zasobach uranu zawartych w popiole węglowym zalegającym na hałdach przy elektrowniach węglowych. Obecnie kanadyjska firma Sparton Resources rozwija metodę pozyskiwania uranu właśnie tą drogą, przy czym pilotażowy program prowadzony jest w Chinach.
Wstępne wyniki badań są bardzo obiecujące i można się zastanawiać, czy pozyskiwanie uranu z elektrownianych odpadów trafi kiedyś również do Polski. W Polsce także prowadzono kiedyś prace badawcze w tej dziedzinie.
Ramowy harmonogram działań dla energetyki jądrowej uwzględnił rozpoznawanie i Uran jest domieszką do złóż miedzi o zawartości 0,02% w - poszukiwanie zasobów uranu na terytorium Polskii: Polska posiada na swoim terytorium zasoby uranu. W związku z wprowadzaniem energetyki jądrowej, należy dokonać ich oszacowania pod kątem ilości oraz możliwości eksploatacji.
W pierwszym etapie przeanalizowane zostaną informacje zebrane do tej pory. Rozpoznanie złóż prowadzone jest od maja 2009 r. i zakończy się w grudniu 2012 r. Przetarg na opracowanie dokumentacji na podstawie wyników prac geologiczno-poszukiwawczych z lat wcześniejszych, zorganizowany przez Ministerstwo Środowiska, wygrała firma konsultingowa WS Atkins Polska.
Źródło informacji: www.atom.edu.pl
Zasoby uranu na świecie
niedziela, 4 grudnia 2011
sobota, 3 grudnia 2011
Uwaga! Na manifestacji zbieramy podpisy! Przynieś czyste listy protestacyjne i długopis!
Uwaga! Na manifestacji zbieramy podpisy! Przynieś czyste listy protestacyjne i długopis!
czwartek, 1 grudnia 2011
poniedziałek, 28 listopada 2011
środa, 23 listopada 2011
Czyste Sudety - Uran Stop! - pokojowa manifestacja, 4.12 (Barbórka), 12.00, Jelenia Góra, na Rynku przed Ratuszem
Czyste Sudety - Uran Stop!
manifestacja
4 grudnia (Barbórka)
godz. 12.00
Rynek, przed Ratuszem
Jelenia Góra
Uwaga!
Obowiązują czarne stroje z żółtymi elementami
Przyjdź, by wyrazić poparcie dla czystych Sudetów!
Ekologiczny charakter regionu musi zostać utrzymany - od tego zależą miejsca pracy w turystyce!
Planowane poszukiwania rud uranu wystraszą turystów, którzy pojadą gdzie indziej!
Nie dopuść do tego!
Czyste Sudety - tak! Uran - stop!
Kontakt z organizatorami: uranstop@gmail.com
piątek, 18 listopada 2011
Artykuł w Wyborczej: "Eksperci o poszukiwaniach uranu na Dolnym Śląsku"
Eksperci o poszukiwaniach uranu na Dolnym Śląsku
autor: Michał Wilgocki, 18.11.2011
Australijska firma European Resources chce szukać złóż uranu na Dolnym Śląsku, m.in. w gminach: Lubomierz i Stara Kamienica. Mieszkańcy protestują, bo boją się skażenia i zniszczeń spowodowanych wydobyciem. A co o tym sądzą eksperci?
Chociaż przedstawiciele australijskiej firmy twierdzą, że chodzi im tylko o poszukiwanie surowca, a nie o jego eksploatację, sprawa spotkała się z dużym oporem społecznym. Mieszkańcy dają przykład niezabezpieczonych hałd pouranowych po nieczynnej od ponad 50 lat już kopalni w Kopańcu w gminie Stara Kamienica.
Natomiast Ministerstwo Środowiska, które wydaje koncesje, popiera poszukiwania. Departament Geologii i Koncesji Geologicznych w MŚ poinformował "Gazetę", że uzyskane w efekcie prac poszukiwawczych dane o budowie geologicznej kraju i występowania surowców naturalnych to bardzo cenna informacja. Jednocześnie ministerstwo nie wierzy raczej w możliwość wydobycia uranu na terenie Polski "ze względów środowiskowych, ekonomicznych i społecznych".
Rozmowa z Tadeuszem Przylibskim
W Starej Kamienicy mieszkańcy już protestują przeciwko wydobyciu uranu, chociaż dopiero ma być wydana przez gminę decyzja środowiskowa w sprawie poszukiwań. Czy mają się czego obawiać?
Dr hab. Tadeusz Przylibski z Politechniki Wrocławskiej, który ze studentami badał wpływ zamkniętych dolnośląskich kopalni uranu na środowisko: Na tym etapie nie powinni się niepokoić. Samo rozpoznanie nie zmieni tła promieniowania jonizującego, jeżeli będzie prowadzone zgodnie z koncesją. Może natomiast przynieść cenne informacje. Albo że gmina jest bogata w złoża - wtedy zastanawiamy się, co robić, albo że tych złóż nie ma - wtedy problem znika. Metod badawczych jest całe spektrum. Polegają one głównie na szukaniu stref z dużym prawdopodobieństwem wystąpienie mineralizacji uranowej.
Mieszkańcy protestują, ponieważ wciąż pamiętają, jakie szkody wyrządziły kopalnie uranu w latach 50.
- Kopalnie eksploatowane przez ZSRR nie spełniały podstawowych wymogów bezpieczeństwa. Technologia poszła jednak do przodu i w tej materii jest już dużo lepiej - co jednak nie znaczy, że doskonale. Wszystko, co się wydobywa z kopalni uranu, ma ślady mineralizacji uranowej, ponieważ nie da się wydobyć czystej rudy i pozostawić gołej skały. Trzeba dodać, że każda kopalnia jest szkodliwa dla środowiska i dlatego gmina musi zadecydować, co jest ważniejsze: ekologia czy ekonomia.
Kopalnie w Radoniowie i Kopańcu powinny powstać, jeżeli inwestor znajdzie złoża?
- To decyzja gminy. Z jednej strony są zyski z kopalni, z drugiej - dobro kilkunastu czy kilkudziesięciu mieszkańców. Należy się zastanowić, czy kopalnia nie przyniesie takich zysków, że ludziom w jej okolicy można będzie wypłacić wysokie odszkodowania. Z drugiej strony mamy inny konflikt - dobro środowiska kontra nowe miejsca pracy. Gmina musi się po prostu zastanowić, co się jej bardziej opłaca.
W jaki sposób kopalnia uranu może być miejscem pracy dla ludzi prowadzących gospodarstwa agroturystyczne?
- Wiadomo, że nikt nie zostanie od razu sztygarem. Ale będą potrzebni ludzie do sprzedaży, marketingu, pracownicy fizyczny, kierowcy czy też po prostu obsługa stołówki. Rolą gminy jest negocjowanie z inwestorem w taki sposób, żeby to jej mieszkańcy mieli pierwszeństwo w obsadzaniu tych stanowisk.
Czy wydobycie uranu jest dzisiaj opłacalne?
- W świecie widoczny jest odwrót od energii atomowej. Podaż uranu na rynku jest wystarczająca. Mniejsze zapotrzebowanie oznacza niższe ceny i słabą opłacalność - zwłaszcza małych złóż, takich jak w Sudetach. Dlatego uważam, że koncesja na poszukiwania nie jest równoznaczna z otwarciem kopalni. I mogę zaryzykować tezę, że nawet jeżeli wyniki poszukiwań będą pozytywne, kopalnie w Radoniowie i Kopańcu nie powstaną.
Więcej... http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35751,10655913,Eksperci_o_poszukiwaniach_uranu_na_Dolnym_Slasku.html#ixzz1e3KN89T7
Prosimy o komentarze!
autor: Michał Wilgocki, 18.11.2011
Australijska firma European Resources chce szukać złóż uranu na Dolnym Śląsku, m.in. w gminach: Lubomierz i Stara Kamienica. Mieszkańcy protestują, bo boją się skażenia i zniszczeń spowodowanych wydobyciem. A co o tym sądzą eksperci?
Chociaż przedstawiciele australijskiej firmy twierdzą, że chodzi im tylko o poszukiwanie surowca, a nie o jego eksploatację, sprawa spotkała się z dużym oporem społecznym. Mieszkańcy dają przykład niezabezpieczonych hałd pouranowych po nieczynnej od ponad 50 lat już kopalni w Kopańcu w gminie Stara Kamienica.
Natomiast Ministerstwo Środowiska, które wydaje koncesje, popiera poszukiwania. Departament Geologii i Koncesji Geologicznych w MŚ poinformował "Gazetę", że uzyskane w efekcie prac poszukiwawczych dane o budowie geologicznej kraju i występowania surowców naturalnych to bardzo cenna informacja. Jednocześnie ministerstwo nie wierzy raczej w możliwość wydobycia uranu na terenie Polski "ze względów środowiskowych, ekonomicznych i społecznych".
Rozmowa z Tadeuszem Przylibskim
W Starej Kamienicy mieszkańcy już protestują przeciwko wydobyciu uranu, chociaż dopiero ma być wydana przez gminę decyzja środowiskowa w sprawie poszukiwań. Czy mają się czego obawiać?
Dr hab. Tadeusz Przylibski z Politechniki Wrocławskiej, który ze studentami badał wpływ zamkniętych dolnośląskich kopalni uranu na środowisko: Na tym etapie nie powinni się niepokoić. Samo rozpoznanie nie zmieni tła promieniowania jonizującego, jeżeli będzie prowadzone zgodnie z koncesją. Może natomiast przynieść cenne informacje. Albo że gmina jest bogata w złoża - wtedy zastanawiamy się, co robić, albo że tych złóż nie ma - wtedy problem znika. Metod badawczych jest całe spektrum. Polegają one głównie na szukaniu stref z dużym prawdopodobieństwem wystąpienie mineralizacji uranowej.
Mieszkańcy protestują, ponieważ wciąż pamiętają, jakie szkody wyrządziły kopalnie uranu w latach 50.
- Kopalnie eksploatowane przez ZSRR nie spełniały podstawowych wymogów bezpieczeństwa. Technologia poszła jednak do przodu i w tej materii jest już dużo lepiej - co jednak nie znaczy, że doskonale. Wszystko, co się wydobywa z kopalni uranu, ma ślady mineralizacji uranowej, ponieważ nie da się wydobyć czystej rudy i pozostawić gołej skały. Trzeba dodać, że każda kopalnia jest szkodliwa dla środowiska i dlatego gmina musi zadecydować, co jest ważniejsze: ekologia czy ekonomia.
Kopalnie w Radoniowie i Kopańcu powinny powstać, jeżeli inwestor znajdzie złoża?
- To decyzja gminy. Z jednej strony są zyski z kopalni, z drugiej - dobro kilkunastu czy kilkudziesięciu mieszkańców. Należy się zastanowić, czy kopalnia nie przyniesie takich zysków, że ludziom w jej okolicy można będzie wypłacić wysokie odszkodowania. Z drugiej strony mamy inny konflikt - dobro środowiska kontra nowe miejsca pracy. Gmina musi się po prostu zastanowić, co się jej bardziej opłaca.
W jaki sposób kopalnia uranu może być miejscem pracy dla ludzi prowadzących gospodarstwa agroturystyczne?
- Wiadomo, że nikt nie zostanie od razu sztygarem. Ale będą potrzebni ludzie do sprzedaży, marketingu, pracownicy fizyczny, kierowcy czy też po prostu obsługa stołówki. Rolą gminy jest negocjowanie z inwestorem w taki sposób, żeby to jej mieszkańcy mieli pierwszeństwo w obsadzaniu tych stanowisk.
Czy wydobycie uranu jest dzisiaj opłacalne?
- W świecie widoczny jest odwrót od energii atomowej. Podaż uranu na rynku jest wystarczająca. Mniejsze zapotrzebowanie oznacza niższe ceny i słabą opłacalność - zwłaszcza małych złóż, takich jak w Sudetach. Dlatego uważam, że koncesja na poszukiwania nie jest równoznaczna z otwarciem kopalni. I mogę zaryzykować tezę, że nawet jeżeli wyniki poszukiwań będą pozytywne, kopalnie w Radoniowie i Kopańcu nie powstaną.
Więcej... http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35751,10655913,Eksperci_o_poszukiwaniach_uranu_na_Dolnym_Slasku.html#ixzz1e3KN89T7
Prosimy o komentarze!
wtorek, 15 listopada 2011
Spotkanie na temat powiązania przygotowań do badań komercyjnych uranu w Sudetach z Polskim Programem Atomowym dzisiaj w Bio Barze o 15.00
Spotkanie na temat powiązania przygotowań do badań komercyjnych uranu w Sudetach z Polskim Programem Atomowym dzisiaj w Bio Barze na Pl. Piastowskim 24 w Cieplicach o godz. 15.00. Zapraszamy.
czwartek, 10 listopada 2011
środa, 9 listopada 2011
Spotkanie z Zielonym radnym z Goerlitz: jak w Niemczech powstrzymano kopalnie uranu i energetykę atomową
Spotkanie z Frankiem von Woedtke z Zielonym z Rady powiatu Görlitz
15 listopada o 15-ej
w Bio Barze pl. Piastowski 24 w Cieplicach.
"Zielona aktywność w euroregionie Nysa
- pomysły polsko-niemieckiej współpracy".
Frank podzieli się doświadczeniami jak w Niemczech udało się powstrzymać energetykę atomową i kopalnie uranowe w kontekście poszukiwań pod kątem eksploatacji uranu w Sudetach.
wtorek, 8 listopada 2011
piątek, 4 listopada 2011
czwartek, 3 listopada 2011
poniedziałek, 31 października 2011
Czy czeka nas ten sam los?
Dolnośląska Atlantyda - miasteczko, które zniknęło
31.10.2011 aktualizacja: 2011-10-30 17:21
"Memento" - taki napis przez wieki widniał na dwóch kamiennych krzyżach stojących przy drodze z Miedzianki do Janowic. Dziś jednego z nich już nie ma, drugi został przesunięty. Filip Springer, autor "Miedzianki. Historii znikania", stawia kolejne memento - dla miasteczka, które zapadło się pod ziemię
Przedwojenna Miedzianka, czyli Kupferberg
więcej zdjęćMiedzianka, przed wojną Kupferberg, była położonym na wzgórzu nieopodal Jeleniej Góry malowniczym miasteczkiem. Znikać zaczęła już przed II wojną światową, kiedy nagle ziemia pochłonęła konie ciągnące pług na polu należącym do piwowara Franzkiego. Później zniknęły w ten sam sposób m.in. domy, część kościoła i drzewo czereśniowe. I nic dziwnego - wzgórze było od środka doszczętnie podziurawione. Od XVI wieku w tutejszych kopalniach wydobywano srebro, miedź, rudy cynku, a w latach 40. i 50. XX wieku - uran. Koniec wydobycia oznaczał zmierzch miejscowości - w latach 70. wysiedlono jej ostatnich mieszkańców do Jeleniej Góry, na blokowisko Zabobrze.
Prawie jak Pilsner Urquell
Springer te dzieje powolnego znikania Miedzianki opowiada z wielu perspektyw. Mamy tu przedwojennych mieszkańców, Niemców, dumnych ze swojej miejscowości, nazywanej najmniejszym miasteczkiem na Śląsku, do której zjeżdżali turyści, żeby podziwiać widoki. Oczywiście racząc się przy okazji w jednej z czterech gospód Kupferberger Gold, piwem z miejscowego browaru, warzonym z użyciem wody z wnętrza wzgórza, ponoć równie dobrej jak ta z Pilsner Urquell. W innej gospodzie przesiadywali radni - korzystając z błogosławieństwa spływającego na nich wraz ze słowami widniejącymi nad wejściem: "Pijaństwo radnych jest ważnym obowiązkiem - wyschnięta lampa nie daje światła". Miasteczko było w tym czasie samowystarczalne - działały tu dwa kościoły, dwie szkoły, przedszkole, oprócz browaru także rozlewnia lemoniady, a do tego dwie rzeźnie, tkalnia adamaszku, apteka i sklep z artykułami kolonialnymi. Działało Towarzystwo Upiększania Miasta dla Ruchu Turystycznego, Męski Związek Gimnastyczny (z sekcją dla kobiet) i Męski Związek Śpiewaczy.
Pociągiem z Janowic w 20 minut dojeżdżało się do Jeleniej Góry, a stamtąd samoloty Lufthansy latały do Berlina, Breslau i Lipska. "Historia nigdy na dobre tu nie zawitała, raczej wałęsała się po okolicy" - pisze Springer. I rzeczywiście - choć podczas II wojny światowej na froncie zginęło wielu mieszkańców Kupferbergu, to w samym miasteczku nie było słychać wystrzałów. A aptekarzowi Kurtowi Haenischowi, mimo żydowskiego pochodzenia, udało się przetrwać - do momentu kiedy wkroczyli Rosjanie i pobili go na śmierć za odmowę wydania spirytusu.
Piwo jak złoto
Potem w "Miedziance..." pojawiają się Polacy - większość z nich to nie przesiedleńcy ze Wschodu, ale przybysze z całej Polski, skuszeni perspektywą dobrych zarobków w otwieranej tutaj kopalni. Przyjeżdżają spod Kalisza, Mławy, Krakowa. Niektórzy jadą tu za pracą, inni mają nadzieję, że na Dzikim Zachodzie łatwiej będzie zatrzeć akowski epizod w życiorysie. Wśród tych, którzy tu się osiedlili, jest Stefan Spiż, który z żoną Heleną wraca z Niemiec, dokąd został wysłany na roboty. Pracował tam w browarze, więc zostaje skierowany do Miedzianki, żeby uruchomić dawny Kupferberger Brauerei. Złoto Miedzianki cieszyło się równym powodzeniem, co przedwojenny trunek - na targach browarniczych w Monachium, dokąd wysłał je syn Stefana Bogdan (ten sam, który dziś jest właścicielem restauracji Spiż we wrocławskim Rynku), zdobyło drugie miejsce, co niestety nie uchroniło browaru przed zamknięciem, kiedy życie w miasteczku zaczęło zamierać. Stefan Spiż nie mógł się z tym pogodzić - do końca życia mieszkał w żółtej willi obok browaru, a kiedy starość sprawiła, że stracił kontakt z rzeczywistością, często wymykał się z domu, żeby błąkać się po jego ruinach w poszukiwaniu jeszcze jednej warki.
Klątwa nad miasteczkiem
Polacy, osiedlając się w Miedziance, nie byli jednak w stanie przywrócić miejscowości dawnej świetności. Prosperity trwała, jak długo działała tu kopalnia, potem złoty czas się skończył. A napływowa ludność - jak wszędzie na Ziemiach Odzyskanych - nie miała wiele szacunku dla tego, co obce, poniemieckie. Szabrownicy kradli nagrobki z dawnego cmentarza, dzieci bawiły się w piłkę czaszką wyciągniętą z jednego z rozbebeszonych grobów, znaleziona na strychu kolekcja piwnych etykiet służyła za podpałkę do pieca, a kryształy z zawieszonego pod kopułą ewangelickiego kościoła żyrandola nosiły dziewczynki jako biżuterię. "Stan ogólnego zdziczenia przejmuje jednak grozą" - Springer przytacza słowa Maxilimiana von Glyschinsky'ego, napisane jeszcze z Miedzianki, tuż przed wysiedleniem w 1957 roku.
Perspektywa racjonalna miesza się w "Miedziance..." z miejscowymi legendami. Niektóre z nich sięgają korzeniami bardzo odległej przeszłości, jak ta o bratobójczej zbrodni sprzed lat, o której miał przypominać krzyż z memento i która miała ściągnąć na miasteczko klątwę. Dowody na jej istnienie są rozliczne - zaczynając od trawiących przed wiekami Miedziankę pożarów, przez piekielnie mroźną zimę 1708 roku, kiedy to w okolicy zamarzło ponad sto osób, aż po smutny koniec miejscowości. Inne mają zdecydowanie krótszy rodowód - jak te opowiadające o duchach Niemców straszących polskich osiedleńców, o pozostawionych przez dawnych mieszkańców skarbach czy o mrocznych tajemnicach kopalni uranu, w której szybach można było na zawsze pożegnać się z życiem z byle powodu. Najwięcej legend dotyczy jednak zagłady Miedzianki, po której zostały tylko katolicki kościół, dawna willa browarników i opustoszałe budynki. A także tabliczka po niemiecku na jednej zdziczałej śliwce: "Pamięci ludzi z Kupferbergu".
W poszukiwaniu zaginionego lądu
Filip Springer, archeolog, etnolog, dziennikarz i fotoreporter, w "Miedziance..." ujawnia nadzwyczajny talent do opowiadania historii. Wszystko jest tu mistrzowsko wyważone - relacje świadków i autorskie refleksje odkrywcy śladów zaginionego świata. Także zmienność rytmu opowieści - kiedy z zainteresowaniem czytamy o minionej świetności Kupferbergu i już, już wydaje się nam, że wiemy, że to będzie taka nostalgiczna, wspomnieniowa książka, wraz z pojawieniem się polskich osadników wkrada się dramatyczne napięcie, które sięga zenitu w rozdziałach dotyczących kopalni uranu. "Miedzianka..." to efekt imponującej dokumentacji - Springer odbył dziesiątki rozmów z polskimi i niemieckimi mieszkańcami miasteczka, w poszukiwaniu jakiejkolwiek wzmianki o miejscowości przegrzebał się przez lokalną prasę i stosy dokumentów. Ale choć historyczne źródła okazują się tu niezwykle pomocne, to jednak największe znaleziska przynosi archeologia pamięci, z całym ryzykiem, jakie ze sobą niesie - względności, ulotności. To dzięki niej ten zaginiony ląd, dolnośląska Atlantyda wyrosła na wzgórzu, staje przed naszymi oczami jak żywy. A każdy, kto mieszkał na Ziemiach Odzyskanych, odnajdzie w tej historii coś bliskiego.
Jest tu też coś więcej - bo choć pod względem nostalgii, tęsknoty za miasteczkiem, którego już nie ma, w książce Springera są równouprawnieni przedwojenni i powojenni mieszkańcy, to autor - z pomocą 30-latka z Janowic, jednego z bohaterów książki, zafascynowanego lokalną historią - stawia pytania, które pokoleniu jego rodziców nie przyszłyby nawet do głowy. "To jest pytanie, czy gdyby wszystko potoczyło się inaczej, a Niemcy tu zostali, to czy Miedzianka istniałaby nadal? Owszem, takim pytaniem można obudzić demony. Co więcej, takiego pytania nikt nie chce słyszeć, podobnie zresztą, jak i odpowiedzi na nie. Ale za tym pierwszym pytaniem jest zaraz drugie, równie ważne, równie mocno kołaczące się po głowie. Czy cena za przetrwanie Miedzianki nie byłaby zbyt wysoka?".
Filip Springer, "Miedzianka. Historia znikania", wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2011
Prawie jak Pilsner Urquell
Springer te dzieje powolnego znikania Miedzianki opowiada z wielu perspektyw. Mamy tu przedwojennych mieszkańców, Niemców, dumnych ze swojej miejscowości, nazywanej najmniejszym miasteczkiem na Śląsku, do której zjeżdżali turyści, żeby podziwiać widoki. Oczywiście racząc się przy okazji w jednej z czterech gospód Kupferberger Gold, piwem z miejscowego browaru, warzonym z użyciem wody z wnętrza wzgórza, ponoć równie dobrej jak ta z Pilsner Urquell. W innej gospodzie przesiadywali radni - korzystając z błogosławieństwa spływającego na nich wraz ze słowami widniejącymi nad wejściem: "Pijaństwo radnych jest ważnym obowiązkiem - wyschnięta lampa nie daje światła". Miasteczko było w tym czasie samowystarczalne - działały tu dwa kościoły, dwie szkoły, przedszkole, oprócz browaru także rozlewnia lemoniady, a do tego dwie rzeźnie, tkalnia adamaszku, apteka i sklep z artykułami kolonialnymi. Działało Towarzystwo Upiększania Miasta dla Ruchu Turystycznego, Męski Związek Gimnastyczny (z sekcją dla kobiet) i Męski Związek Śpiewaczy.
Pociągiem z Janowic w 20 minut dojeżdżało się do Jeleniej Góry, a stamtąd samoloty Lufthansy latały do Berlina, Breslau i Lipska. "Historia nigdy na dobre tu nie zawitała, raczej wałęsała się po okolicy" - pisze Springer. I rzeczywiście - choć podczas II wojny światowej na froncie zginęło wielu mieszkańców Kupferbergu, to w samym miasteczku nie było słychać wystrzałów. A aptekarzowi Kurtowi Haenischowi, mimo żydowskiego pochodzenia, udało się przetrwać - do momentu kiedy wkroczyli Rosjanie i pobili go na śmierć za odmowę wydania spirytusu.
Piwo jak złoto
Potem w "Miedziance..." pojawiają się Polacy - większość z nich to nie przesiedleńcy ze Wschodu, ale przybysze z całej Polski, skuszeni perspektywą dobrych zarobków w otwieranej tutaj kopalni. Przyjeżdżają spod Kalisza, Mławy, Krakowa. Niektórzy jadą tu za pracą, inni mają nadzieję, że na Dzikim Zachodzie łatwiej będzie zatrzeć akowski epizod w życiorysie. Wśród tych, którzy tu się osiedlili, jest Stefan Spiż, który z żoną Heleną wraca z Niemiec, dokąd został wysłany na roboty. Pracował tam w browarze, więc zostaje skierowany do Miedzianki, żeby uruchomić dawny Kupferberger Brauerei. Złoto Miedzianki cieszyło się równym powodzeniem, co przedwojenny trunek - na targach browarniczych w Monachium, dokąd wysłał je syn Stefana Bogdan (ten sam, który dziś jest właścicielem restauracji Spiż we wrocławskim Rynku), zdobyło drugie miejsce, co niestety nie uchroniło browaru przed zamknięciem, kiedy życie w miasteczku zaczęło zamierać. Stefan Spiż nie mógł się z tym pogodzić - do końca życia mieszkał w żółtej willi obok browaru, a kiedy starość sprawiła, że stracił kontakt z rzeczywistością, często wymykał się z domu, żeby błąkać się po jego ruinach w poszukiwaniu jeszcze jednej warki.
Polacy, osiedlając się w Miedziance, nie byli jednak w stanie przywrócić miejscowości dawnej świetności. Prosperity trwała, jak długo działała tu kopalnia, potem złoty czas się skończył. A napływowa ludność - jak wszędzie na Ziemiach Odzyskanych - nie miała wiele szacunku dla tego, co obce, poniemieckie. Szabrownicy kradli nagrobki z dawnego cmentarza, dzieci bawiły się w piłkę czaszką wyciągniętą z jednego z rozbebeszonych grobów, znaleziona na strychu kolekcja piwnych etykiet służyła za podpałkę do pieca, a kryształy z zawieszonego pod kopułą ewangelickiego kościoła żyrandola nosiły dziewczynki jako biżuterię. "Stan ogólnego zdziczenia przejmuje jednak grozą" - Springer przytacza słowa Maxilimiana von Glyschinsky'ego, napisane jeszcze z Miedzianki, tuż przed wysiedleniem w 1957 roku.
Perspektywa racjonalna miesza się w "Miedziance..." z miejscowymi legendami. Niektóre z nich sięgają korzeniami bardzo odległej przeszłości, jak ta o bratobójczej zbrodni sprzed lat, o której miał przypominać krzyż z memento i która miała ściągnąć na miasteczko klątwę. Dowody na jej istnienie są rozliczne - zaczynając od trawiących przed wiekami Miedziankę pożarów, przez piekielnie mroźną zimę 1708 roku, kiedy to w okolicy zamarzło ponad sto osób, aż po smutny koniec miejscowości. Inne mają zdecydowanie krótszy rodowód - jak te opowiadające o duchach Niemców straszących polskich osiedleńców, o pozostawionych przez dawnych mieszkańców skarbach czy o mrocznych tajemnicach kopalni uranu, w której szybach można było na zawsze pożegnać się z życiem z byle powodu. Najwięcej legend dotyczy jednak zagłady Miedzianki, po której zostały tylko katolicki kościół, dawna willa browarników i opustoszałe budynki. A także tabliczka po niemiecku na jednej zdziczałej śliwce: "Pamięci ludzi z Kupferbergu".
W poszukiwaniu zaginionego lądu
Filip Springer, archeolog, etnolog, dziennikarz i fotoreporter, w "Miedziance..." ujawnia nadzwyczajny talent do opowiadania historii. Wszystko jest tu mistrzowsko wyważone - relacje świadków i autorskie refleksje odkrywcy śladów zaginionego świata. Także zmienność rytmu opowieści - kiedy z zainteresowaniem czytamy o minionej świetności Kupferbergu i już, już wydaje się nam, że wiemy, że to będzie taka nostalgiczna, wspomnieniowa książka, wraz z pojawieniem się polskich osadników wkrada się dramatyczne napięcie, które sięga zenitu w rozdziałach dotyczących kopalni uranu. "Miedzianka..." to efekt imponującej dokumentacji - Springer odbył dziesiątki rozmów z polskimi i niemieckimi mieszkańcami miasteczka, w poszukiwaniu jakiejkolwiek wzmianki o miejscowości przegrzebał się przez lokalną prasę i stosy dokumentów. Ale choć historyczne źródła okazują się tu niezwykle pomocne, to jednak największe znaleziska przynosi archeologia pamięci, z całym ryzykiem, jakie ze sobą niesie - względności, ulotności. To dzięki niej ten zaginiony ląd, dolnośląska Atlantyda wyrosła na wzgórzu, staje przed naszymi oczami jak żywy. A każdy, kto mieszkał na Ziemiach Odzyskanych, odnajdzie w tej historii coś bliskiego.
Jest tu też coś więcej - bo choć pod względem nostalgii, tęsknoty za miasteczkiem, którego już nie ma, w książce Springera są równouprawnieni przedwojenni i powojenni mieszkańcy, to autor - z pomocą 30-latka z Janowic, jednego z bohaterów książki, zafascynowanego lokalną historią - stawia pytania, które pokoleniu jego rodziców nie przyszłyby nawet do głowy. "To jest pytanie, czy gdyby wszystko potoczyło się inaczej, a Niemcy tu zostali, to czy Miedzianka istniałaby nadal? Owszem, takim pytaniem można obudzić demony. Co więcej, takiego pytania nikt nie chce słyszeć, podobnie zresztą, jak i odpowiedzi na nie. Ale za tym pierwszym pytaniem jest zaraz drugie, równie ważne, równie mocno kołaczące się po głowie. Czy cena za przetrwanie Miedzianki nie byłaby zbyt wysoka?".
Filip Springer, "Miedzianka. Historia znikania", wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2011
Ciekawe artykuły
http://nargeo.geo.uni.lodz.pl/~jandegir/nuclear2.pdf (zwłaszcza strony 50-51)
---
http://www.ian.org.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=190:areva-w-nigrze-krwawy-uran-w-polsce&catid=15:wydobycie-i-przetwarzanie-paliwa-jdrowego
Fragment:
---
http://www.ithink.pl/artykuly/aktualnosci/polityka/elektrownia-atomowa-w-polsce-tuaregowie-i-uran/
Fragment:
BEZPIECZEŃSTWO ENERGETYCZNE CZY MORALNE PRZEBUDZENIE?
Rewolucyjne przeobrażenia techniczne oraz gospodarcze ostatniego stulecia, rzutujące na każdy aspekt rzeczywistości, doprowadziły do wytworzenia się stosunków społecznych oraz specyficznego stylu życia, których standard oraz utrzymanie wymaga bezustannego zastrzyku surowca kumulującego energię. Surowce energetyczne, na przestrzeni kilku pokoleń tak dalece wdarły się do naszej rzeczywistości, że dziś kilkugodzinny deficyt pochodnej od nich energii, budzi konsternacje i niezadowolenie ogółu, zaś dłuższe niedobory to już zalążek do tarć na szerszą skalę. Jak bardzo owa zależność wkroczyła w życie codzienne rozlicznych społeczeństw, najlepiej zaświadcza przetransferowanie pojęcia głód, zarezerwowanego pierwotnie dla niedoboru żywności, na chroniczny niedosyt energii, czyli tzw. głód energetyczny. A, że nie jest to tylko kwestia samego nazewnictwa, przekonamy się porównując atencję i obawy jaką budzą w społeczeństwie i przekazie medialnym zagrożenia związane z rynkiem surowców i energii oraz konkretne przypadki masowego głodu jak np. ten w Nigrze w 2004 roku.
W świecie, gdzie konsumpcja surowców i energii pozostają złotym cielcem tam każdy przedłużający się brak w tej dziedzinie to rewolucja mogąca obalić wszystkie rządy. Dlatego bezpieczeństwo energetyczne pozostaje jednym ze sztandarowych haseł tzw. interesu narodowego i racji stanu – tajemniczych haseł, które już nie raz w dziejach usprawiedliwiały warunkową obojętność a nawet czyny niegodziwe. Zadaniem rządów krajów epoki przemysłowej i postindustrialnej pozostaje więc zapewnienie stałego dopływu surowca oraz energii i to możliwie w jak najniższej cenie. Proceder ten odbywa się często przy pominięciu moralnego oblicza kontrahenta oraz ofiar wegetujących w cieniu okazjonalnej transakcji. Tak było np. w roku 2006 kiedy ówczesny minister obrony narodowej w rządzie PiS, Radosław Sikorski, podpisał kontrakt na dozbrojenie armii indonezyjskiej w wysokości 100 milionów dolarów. Niemal nikt nie zaprotestował pomimo iż od lat 60-tych z rąk wojska i policji indonezyjskiej zginęło 100 tys. mieszkańców Papui Zachodniej a prześladowania w różnej formie trwają tam do dziś! Podobne transferysurowców i broni nadal pozostają codziennością na całym świecie a rządy i przedsiębiorstwa dopóki nie zostaną poddane moralnej krytyce zza peleryny respektują nawet najbardziej soczyste festiwale krwi i noża, pośrednio lub bezpośrednio biorąc w nich udział.
POSŁOWIE. ELEKTROWNIA ATOMOWA W POLSCE
Najbliższe lata staną się okresem intensywnej kampanii mającej zjednać idei atomizacji Polski jak największą rzeszę zwolenników. W największym stopniu marketingowi pro-atom zostaną poddani mieszkańcy powiatów pośrednio lub bezpośrednio związanych z miejscami, gdzie staną przyszłe elektrownie. Podczas jednego ze spotkań na ten temat w Czarnkowie (pow. czarnkowsko-trzianecki, gdzie przewidziano możliwość lokalizacji w Klempiczu) jeden ze zgromadzonych nawoływał aby z programem „TAK dla elektrowni” docierać nie tylko do szkół średnich i gimnazjów ale nawet do przedszkoli(!)
W ferworze dyskusji i public relations przedstawione powyżej problemy związane z wydobyciem uranu zostaną najprawdopodobniej pominięte.
Czy ktokolwiek wspomni o Tuaregach, czy ktokolwiek uroni łzę i postawi warunek bezwarunkowej lustracji miejsca skąd będzie importowany uran przeznaczony dla elektrowni w Polsce?
Nie są to pytania bezpodstawne, gdyż im negocjacje coraz bardziej przybliżają partnerstwo francuskie tym zwiększa się prawdopodobieństwo pośrednictwa z Paryża w imporcie nigerskiego uranu. Już dziś w opracowaniach dotyczących bezpieczeństwa energetycznego Polski pada nazwa „Areva”.
Tym co powinien uczynić człowiek sumienia to nie dołączenie do handlowej ruletki a upublicznienie czynu niegodziwego, począwszy od organizacji praw człowieka a skończywszy na strukturach NATO i dwustronnych stosunkach z odpowiednimi rządami. Taki obraz świata to jednak wciąż niespełniona utopia oddalająca się wraz obojętnością każdego z osobna, z machnięciem ręką i hasłami „… to nie moja sprawa…”, „… i tak nie mam na to wpływu…”.
W XVIII wieku wielu filozofów upatrywało w handlu nie tylko aortę przyszłego dobrobytu ale i mesjasza, który odmieni oblicze ludzkości. Guillaume Thomas Francois Raynal w uniesieniu tak oto rozpisywał się w tej kwestii: „Kto przekopał te kanały? Kto osuszył te równiny? Kto założył miasta? Kto zgromadził, odział, ucywilizował te ludy? I wtedy głosy ludzi światłych z tych krain odrzekły mi: Handel, handel!”
To jednak nie wielkie procesy dziejowe zmieniają oblicze świata, a wspólna wypadkowa postaw ludzkich, która na te procesy wpływa. Handel sam w sobie pozostaje tylko transakcją. Jakim on w istocie będzie zadecyduje sam człowiek i jego sumienie. Dziś po grubsza ponad dwóch stuleciach szybuję śladami Raynala nad kolejnymi krainami pytając:„Kto zniszczył te ziemię, kto rozlał tę krew? Kto zagnał te dzieci do kopalni i wyciął w pień zwierzęta? Kto zgwałcił te kobiety i wymordował ludne niegdyś wioski?. I wtedy głosy ludzi czułych z tych krain odrzekły mi: Człowiek, człowiek!”.
[źródło: http://www.ithink.pl/artykuly/aktualnosci/polityka/elektrownia-atomowa-w-polsce-tuaregowie-i-uran/]
---
http://www.ian.org.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=190:areva-w-nigrze-krwawy-uran-w-polsce&catid=15:wydobycie-i-przetwarzanie-paliwa-jdrowego
Fragment:
ELEKTROWNIA ATOMOWA W POLSCE: MARKETING ZAMIAST KONSULTACJI
30 grudnia 2010 roku Ministerstwo Gospodarki rozpoczęło konsultacje społeczne dotyczące oddziaływania na środowisko, rządowego programu rozwoju energetyki jądrowej w Polsce. Podjęte konsultacje mają charakter czysto symboliczny i są tylko pozorem stwarzającym wrażenie uszanowania demokratycznych procedur w procesie podejmowania kluczowych decyzji społecznych. Przypomnijmy: Uchwała o przygotowaniu i wdrożeniu programu polskiej energetyki jądrowej została przyjęta 13 stycznia 2009 r. Oznacza to, że projekt atomowy został już dawno zaaprobowany przez koła rządowe i to bez odpowiedniego referendum publicznego. Decyzje podjęto ponad głowami indywidualnych ludzi i całych społeczności. Aktualne konsultacje stanowią tylko immanentny element public relations promujący energetykę atomową. Mają też być pomocne w ostatecznym określeniu lokalizacji elektrowni, choć w tym przypadku ostateczne zdanie – jak słyszymy – należy do inwestora.
Jakie techniki zostaną przyjęte aby przekonać mieszkańców Polski do wdrożenia energetyki atomowej? Mieszkańcy regionów, które zostały wytypowane na najbardziej obiecujące miejsca lokalizacji przyszłej elektrowni, usłyszeli i jeszcze nieraz usłyszą o nieocenionych korzyściach jakie przyniesie powstanie kolosa w ich okolicy. Do stałego kanonu weszły już: nowe miejsca pracy, rozwój infrastruktury regionu oraz tańsze ceny energii. Niektórzy samorządowcy puścili wodze fantazji, sugerując powstanie w takich miejscach galerii handlowych i przeróżnych punktów użyteczności publicznych. Jest to pewna forma korupcji uderzająca w najniższe pobudki ludzkie. Działa to na prostej zasadzie: zgódź się, nie dyskutuj, nie zadawaj nazbyt kłopotliwych pytań a otrzymasz śmiały ekwiwalent materialny, który poprawi byt i na stałe zmieni twoje otoczenie. Jak bardzo złudne są to obietnice świadczy choćby przykład nowych miejsc pracy. Rzeczą bezmiar oczywistą jest, że podczas budowy zlecenia jako podwykonawcy, otrzymają głównie większe firmy, często spoza ściśle lokalnego rynku. Na stałe zatrudnienie zaś, mogą liczyć tylko specjaliści z branży około energetycznej, z reguły również spoza najbliższego regionu.
Wyliczane na palcach korzyści wypływające z powstania elektrowni jądrowych to najprostsza forma przekonywania społeczeństwa do energii atomowej. Obok nich znajdują się inne, bardziej wyrafinowane. Pierwszą z nich jest tzw. polityka lokalnych autorytetów. W 2010 roku marszałek województwa Wielkopolskiego, Leszek Wojtasik, zorganizował wyjazd poglądowy do elektrowni atomowej w Nogent – sur – Seine we Francji. Trzon delegacji stanowili mieszkańcy gminy Lubasz w, której przewidziano możliwość lokalizacji elektrowni w Klempiczu. Wśród nich znaleźli się miejscowi radni, sołtys Klempicza Adam Furier oraz ks. Radosław z lubaskiej parafii. Oprócz wizyty w elektrowni zwiedzający spotkali się także z merem miasteczka, który zapewniał, że sąsiedztwo elektrowni przynosi dużo korzyści. Ceny nieruchomości nie wzrosły, rolnicy nie mają problemu ze zbytem a sami ludzie również się bogacą. Oto główne wrażenie jakie mieli odnieść członkowie delegacji. Ta technika marketingowa opiera się na pozyskaniu aprobaty u tzw. lokalnych autorytetów, czyli osób, które mają wpływ na życie wiejskiej, gminnej czy powiatowej społeczności. Jest to próba modelowania poglądów społecznych oparta na przekonaniu, że zdanie wygłaszane przez osoby publiczne, cieszące się pewnym zaufaniem, ma przemożny wpływ na kształtowanie poglądów większości mieszkańców, niezorientowanych w temacie albo o niewyrobionej jeszcze opinii.
Jak nie kryje jednak obecny rząd polski, sfery polityczne mają o wiele dalej posunięty plan kształtowania opinii publicznej. Niepokojącym jest już sam fakt, że wcale nie mówi się tu o debacie a o złożonym mechanizmie przekonywania do energii atomowej. W ciągu tylko kilku lat rząd Donalda Tuska chce wydać nawet 22 mln złotych na kampanię proatomową. W ciągu ostatnich miesięcy po Polsce podróżował już tzw. atomowy autobus a w nim rzesza ekspertów, którzy w różnych miastach Polski przekonywali obywateli o dobrodziejstwie energetyki atomowej oraz rozwiewali narosłe wokół niej stereotypy, efektywnie unikając przy tym debaty. W zanadrzu są jeszcze inne metody dotarcia do odbiorców noszące znamiona przekazów podprogowych. Mowa tu o planach umieszczenia w popularnych serialach wątków dotyczących energii atomowej czyli tzw. produkt placement.
Mówi o tym min. Hanna Trojanowska, pełnomocnik rządu ds. energetyki atomowej: „Marzy mi się, by dyskusja o elektrowni atomowej znalazła miejsce w popularnym serialu… gdyby np. bohaterem był stypendysta wracający do kraju po stażu w elektrowni atomowej na Zachodzie”. Jak czytamy dalej w Gazecie Wyborczej: „Najlepszy byłby serial „M jak miłość”. Ma największą widownię. A przecież trzeba przekonać 38 mln Polaków do budowy elektrowni atomowej do 2020 r”. Do tego sugestywnego przekazu zachęcają specjaliści ds. marketingu: „Product placement, czyli promocja w serialu, sprawdza się, gdy trzeba wyjaśnić coś skomplikowanego”. Zamiary o, których czytamy powyżej dobitnie świadczą o tym, z jakim niepoważaniem i lekceważeniem traktowane jest społeczeństwo, które zamiast debaty ma być karmione kolejnymi dawkami kryptoreklamy, dyskretnie wplecionej w seriale, które gromadzą przed odbiornikami miliony nieprzygotowanych na taki komunikat obywateli. Ludzi nie traktuje się jako równorzędnych i równoprawnych dyskutantów. Sprowadza się ich do roli masy, którą trzeba odpowiednio pokierować i wykształcić za pomocą prymitywnej propagandy wtopionej ukradkiem w pozytywnie kojarzący się przekaz medialny.
[źródło: http://www.ithink.pl/artykuly/aktualnosci/polityka/elektrownia-atomowa-w-polsce-tuaregowie-i-uran/]
---
http://www.ithink.pl/artykuly/aktualnosci/polityka/elektrownia-atomowa-w-polsce-tuaregowie-i-uran/
Fragment:
BEZPIECZEŃSTWO ENERGETYCZNE CZY MORALNE PRZEBUDZENIE?
Rewolucyjne przeobrażenia techniczne oraz gospodarcze ostatniego stulecia, rzutujące na każdy aspekt rzeczywistości, doprowadziły do wytworzenia się stosunków społecznych oraz specyficznego stylu życia, których standard oraz utrzymanie wymaga bezustannego zastrzyku surowca kumulującego energię. Surowce energetyczne, na przestrzeni kilku pokoleń tak dalece wdarły się do naszej rzeczywistości, że dziś kilkugodzinny deficyt pochodnej od nich energii, budzi konsternacje i niezadowolenie ogółu, zaś dłuższe niedobory to już zalążek do tarć na szerszą skalę. Jak bardzo owa zależność wkroczyła w życie codzienne rozlicznych społeczeństw, najlepiej zaświadcza przetransferowanie pojęcia głód, zarezerwowanego pierwotnie dla niedoboru żywności, na chroniczny niedosyt energii, czyli tzw. głód energetyczny. A, że nie jest to tylko kwestia samego nazewnictwa, przekonamy się porównując atencję i obawy jaką budzą w społeczeństwie i przekazie medialnym zagrożenia związane z rynkiem surowców i energii oraz konkretne przypadki masowego głodu jak np. ten w Nigrze w 2004 roku.
W świecie, gdzie konsumpcja surowców i energii pozostają złotym cielcem tam każdy przedłużający się brak w tej dziedzinie to rewolucja mogąca obalić wszystkie rządy. Dlatego bezpieczeństwo energetyczne pozostaje jednym ze sztandarowych haseł tzw. interesu narodowego i racji stanu – tajemniczych haseł, które już nie raz w dziejach usprawiedliwiały warunkową obojętność a nawet czyny niegodziwe. Zadaniem rządów krajów epoki przemysłowej i postindustrialnej pozostaje więc zapewnienie stałego dopływu surowca oraz energii i to możliwie w jak najniższej cenie. Proceder ten odbywa się często przy pominięciu moralnego oblicza kontrahenta oraz ofiar wegetujących w cieniu okazjonalnej transakcji. Tak było np. w roku 2006 kiedy ówczesny minister obrony narodowej w rządzie PiS, Radosław Sikorski, podpisał kontrakt na dozbrojenie armii indonezyjskiej w wysokości 100 milionów dolarów. Niemal nikt nie zaprotestował pomimo iż od lat 60-tych z rąk wojska i policji indonezyjskiej zginęło 100 tys. mieszkańców Papui Zachodniej a prześladowania w różnej formie trwają tam do dziś! Podobne transferysurowców i broni nadal pozostają codziennością na całym świecie a rządy i przedsiębiorstwa dopóki nie zostaną poddane moralnej krytyce zza peleryny respektują nawet najbardziej soczyste festiwale krwi i noża, pośrednio lub bezpośrednio biorąc w nich udział.
POSŁOWIE. ELEKTROWNIA ATOMOWA W POLSCE
Najbliższe lata staną się okresem intensywnej kampanii mającej zjednać idei atomizacji Polski jak największą rzeszę zwolenników. W największym stopniu marketingowi pro-atom zostaną poddani mieszkańcy powiatów pośrednio lub bezpośrednio związanych z miejscami, gdzie staną przyszłe elektrownie. Podczas jednego ze spotkań na ten temat w Czarnkowie (pow. czarnkowsko-trzianecki, gdzie przewidziano możliwość lokalizacji w Klempiczu) jeden ze zgromadzonych nawoływał aby z programem „TAK dla elektrowni” docierać nie tylko do szkół średnich i gimnazjów ale nawet do przedszkoli(!)
W ferworze dyskusji i public relations przedstawione powyżej problemy związane z wydobyciem uranu zostaną najprawdopodobniej pominięte.
Czy ktokolwiek wspomni o Tuaregach, czy ktokolwiek uroni łzę i postawi warunek bezwarunkowej lustracji miejsca skąd będzie importowany uran przeznaczony dla elektrowni w Polsce?
Nie są to pytania bezpodstawne, gdyż im negocjacje coraz bardziej przybliżają partnerstwo francuskie tym zwiększa się prawdopodobieństwo pośrednictwa z Paryża w imporcie nigerskiego uranu. Już dziś w opracowaniach dotyczących bezpieczeństwa energetycznego Polski pada nazwa „Areva”.
Tym co powinien uczynić człowiek sumienia to nie dołączenie do handlowej ruletki a upublicznienie czynu niegodziwego, począwszy od organizacji praw człowieka a skończywszy na strukturach NATO i dwustronnych stosunkach z odpowiednimi rządami. Taki obraz świata to jednak wciąż niespełniona utopia oddalająca się wraz obojętnością każdego z osobna, z machnięciem ręką i hasłami „… to nie moja sprawa…”, „… i tak nie mam na to wpływu…”.
W XVIII wieku wielu filozofów upatrywało w handlu nie tylko aortę przyszłego dobrobytu ale i mesjasza, który odmieni oblicze ludzkości. Guillaume Thomas Francois Raynal w uniesieniu tak oto rozpisywał się w tej kwestii: „Kto przekopał te kanały? Kto osuszył te równiny? Kto założył miasta? Kto zgromadził, odział, ucywilizował te ludy? I wtedy głosy ludzi światłych z tych krain odrzekły mi: Handel, handel!”
To jednak nie wielkie procesy dziejowe zmieniają oblicze świata, a wspólna wypadkowa postaw ludzkich, która na te procesy wpływa. Handel sam w sobie pozostaje tylko transakcją. Jakim on w istocie będzie zadecyduje sam człowiek i jego sumienie. Dziś po grubsza ponad dwóch stuleciach szybuję śladami Raynala nad kolejnymi krainami pytając:„Kto zniszczył te ziemię, kto rozlał tę krew? Kto zagnał te dzieci do kopalni i wyciął w pień zwierzęta? Kto zgwałcił te kobiety i wymordował ludne niegdyś wioski?. I wtedy głosy ludzi czułych z tych krain odrzekły mi: Człowiek, człowiek!”.
[źródło: http://www.ithink.pl/artykuly/aktualnosci/polityka/elektrownia-atomowa-w-polsce-tuaregowie-i-uran/]
piątek, 28 października 2011
Wniosek do Wójta jednogłośnie przegłosowany przez Radnych
28.10.2011
Adresat: Wójt Gminy Stara KamienicaZobowiązuje się Wójta do podjęcia działań mających na celu rekultywację obiektów pouranowych w Kopańcu, w tym do doprowadzenia do trwałego zabezpieczenia zapadającego się wejścia do sztolni oraz zlikwidowania wycieku wody wypływającej spod sztolni i spływającej w dół Kopańca.
Zgłaszający:
K. Andrzejewska
Z. Lipiński
Subskrybuj:
Posty (Atom)